به بهانه ی مرحوم مجاهد "ابو خلیل"
حزب الله لبنان را می توان یک نمونه ی تقریبا بی نقص از یک نیروی نظامی ایدئولوژیک دانست، جدا از فضای سپاه پاسداران و ایرادات روزافزون به آن، حزب الله شاید بخاطر حجم کوچکش قابل کنترل تر در فضای ایدئولوژیک است. اینکه شیخ المجاهدین سید حسن نصرالله ارزش های دینی مانند صدق و ایمان را کنار تخصص و امکانات می گذارد نشانه ی همین امر است.
اما در این بین تاکید بر عربیت در سخنان سید بزرگوار ما در مسئله فلسطین و غیره ناشی از اولا جایگاه حزب الله در جهان عرب و دوما از ذات عربیت در بین عرب است که انگار جزء جدانشدنی است از این قوم. درک این عربیت البته برای مخاطب غیرعرب سخت است.
برای حمله به سیاست های سازش کارانه ی اعراب باید از همین باب وارد شد و مصادره به مطلوب کرد، از این جهت شیخ المجاهدین در صحبت با دل ها و ذهن های مردم منطقه بسیار خوب عمل میکند. وارد شدن ایشان به انتقاد صریح از سیاست های غلط سعودی هوشمندانه است، از طرفی ورود ایران و شخص آیت الله خامنه ای به این انتقاد نه صلاح است و نه مهمتر از آن، تاثیری در جهان عرب می گذارد و از طرفی این انتقادات به پای دعوای جدید ایرانی-سعودی نوشته می شود که نه تنها سود ندارد بلکه ضرر هم دارد، هم در منطقه و هم در جهان.
در باب عربیت باید بدانیم تاکید بر مسئله ی مهم فلسطین بیش از هر جنبه ای جنبه ی عربی لااقل در جهان عرب دارد ولی نصرالله در لفافه انتقادی را متوجه این نگاه می کند و سرانجام آن را در وادادگی علنی جدید سعودی نشان می دهد و غیرمستقیم دل ها را به سمت نگاه اصیل اسلامی هدایت می کند که این امر می تواند موجب فشارهای داخلی به دولت های واداده ی به اصطلاح اسلامی کند.
