آیا ایران شبیه ترکیه می شود؟
جمله فوق اولین بار توسط ترکیه به عنوان اولین کشور اسلامی صادر شد. از آن تاریخ به بعد رابطه ی ترکیه و اسرائیل بسیار خوب و در سطح بالا بود ولی در همان زمان که رابطه‌ی این دو حتی در حد برگزاری رزمایش مشترک نظامی بود، ترکیه ادعای حمایت از فلسطین داشت و به عنوان مثال در 1987 سرکوب مردم فلسطین را محکوم کرد و یا در 2004 ترور شیخ احمد یاسین را «عمل تروریستی خواند». این اربطه به همین ترتیب ادامه داشت تا در ماجرای حمله‌ی اسرائیل به کاروان آزادی و کشته شدن 9 شهروند ترکیه روابط دیپلماتیک این دو قطع شد و ترکیه سه شرط برای برقراری مجدد روابط گذاشت؛ اولا اسرائیل بابت این حمله و کشته شدن اتباع این کشور از ترکیه عذرخواهی کند، دوما غرامت کشته شدگان را به بازماندگان پرداخت کند و سوما اسرائیل به محاصره غزه پایان دهد؛ با این وجود پس از این ماجرا روابط تجاری و اقتصادی دو کشور نه تنها قطع نشد بلکه بیشتر هم شد.
ترکیه برای حفظ وجهه‌ی خود در جهان اسلام برشرط شکستن محاصره غزه توسط اسرئیل تاکید داشت، با این حال در چند روز اخیر شاهد انعقاد قرارداد از سرگیری روابط ترکیه و رژیم صهیونیستی هستیم و این توافق بدون شرط پایان محاصره غزه صورت گرفته و بجای آن ترکیه با یک ژست عقلایی شرط کمک رسانی به غزه را در توافق جای داده و با این کار منفعت خود یعنی حفظ برچسب «حامی فلسطین بودن» در جهان اسلام را به خوبی تامین می‌کند. با وجود ظاهر خوب بندهای مربوط به غزه در این توافقنامه، به خوبی می‌دانیم که مستکبرین جهان مانند آمریکا و اسرائیل هیچگاه به توافقات خود پایبند نمی‌مانند و مانند کفار صدر اسلام تعهدات خود را عملی نمی‌کنند. با این وجود افراد و جریاناتی در درون جهان اسلام وجود دارند که خط و مشی مذاکره با کفار را می‌پسندند و اسم خود را عاقل می‌گذارند. آن‌ها آیات قرآن و تمام تجربیات تاریخی از روابط مسلمین با کفار را نادیده می‌گیرند و با سهل‌اندیشی و خیال‌پردازی راه تلاش و مقاومت را نفی می‌کنند. حال سوال مهم اینجاست که آیا کسانی هم در ایران هستند که مانند ترکیه خواهان رابطه با اسرائیل باشند و همزمان شعار حمایت از مظلومین و مسلمین را در فلسطین و نقاط دیگر سر بدهند؟!
این سوال آنجایی بسیار مهم می‌شود که خبر و اسناد گفتگو و مذاکره مخفیانه بین بعضی از مقامات ایرانی (که امروز در جایگاه‌های بالایی در جمهوری اسلامی هستند) با نمایندگان اسرائیل در سال 65 تایید می‌شود.
آیا در امروزی که خمینی کبیر آن را روز قدس نامید نباید به فکر این بود که باید طوری عمل کنیم که اسرائیل روز به روز منزوی‌تر شود و نگذاریم بخاطر سهل‌اندیشی بعضی در کشور ولو با حفظ ظاهر آرمان فلسطین به فراموشی سپرده شود و رژیم صهیونیستی از انزوا در بیاید؟
